Niestety Wawel wygrywa w Szopienicach 2:1

     Osiem minut pierwszej połowy wystarczyło graczom Wawelu, żeby wyjść na dwubramkowe prowadzenie. Trener w szatni przed meczem mówił o jednym, a my na boisku robiliśmy niestety coś zupełnie innego. Pierwsza połowa zupełnie do zapomnienia. Nie stworzyliśmy ani jednej dobrej okazji przez 30 minut. A Maciek jeszcze jedną szansę rywali wybronił. Wyglądało to trochę jakby bokser stojący w rankingu zdecydowanie wyżej dostał na początku walki dwie bomby od teoretycznie słabszego rywala. I był tak zdziwiony tym faktem, że zapomniał jak się atakuje.

     W przerwie kilka zmian, parę słów od trenera i wychodzimy na drugą połowę. Nie ma wątpliwości, że chcemy odwrócić losy spotkania. Ale i goście wiedzą, że czas pracuje na ich korzyść. Grają z wielkim zaangażowaniem w obronie, może czasami niezbyt elegancko, to prawda. Ale to nie balet, tylko piłka nożna. Czasami trzeba przestać być grzecznym. Być może tego zabrakło. Bo choć w drugiej połowie były i strzały, i akcje to jednak bramka rywali długo pozostała nienaruszona. W końcu po ładnej zespołowej akcji Szymon Kupka mocno uderza przy słupku i bramkarzowi Wawelu nie udaje się obronić tego strzału. Pozostaje nam 15 minut. Cały czas siedzimy na połowie gości, ale mimo posiadania piłki nie dochodzimy do czystych sytuacji strzeleckich. Wawel dowozi prowadzenie do końca meczu i  zasłużenie może dopisać trzy punkty do swojego dorobku. Grali to, co mogło dać im punkty. Wykorzystali swoje sytuacje, uważnie się bronili. Stracili tylko jedną bramkę. Wygrali. A my? Mam nadzieję, że szybko wrócimy na swój poziom gry. Kasia dziś miała urodziny i chciałem bardzo jej zadedykować ewentualne zwycięstwo. Cóż, musiało wystarczyć głośne "Sto lat" w szatni, gdzie zza ściany dobiegały śpiewy uradowanych ze zwycięstwa gości. Dziękujemy kibicom za przyjście na mecz. A zawodników zapraszam na treningi. I mam nadzieję, że będziecie licznie w zbliżającym się tygodniu uczestniczyć w zajęciach. Do zobaczenia.